OntStaan

 

13 augustus 2013

De test vertelt papa en mij dat jij aan je reis bent begonnen. We lopen zeker drie dagen met een stomme grijns op ons gezicht. Zo lang gewenst en nu is het zover.

28 maart 2014

Onze vroedvrouw twijfelt over hoe jij nou precies in de buik ligt. ’s Middags kunnen we terecht voor een echo en het laat ons zien dat je in onvolkomen stuit ligt. Ik ben even van slag, dat had ik niet verwacht. Dezelfde dag nog vind ik via de facebook groepen geboortebeweging en de vrije geboorte maar liefst vier vroedvrouwen die mij graag begeleiden tijdens een thuisbevalling. ’s Avonds praten we er over met onze vroedvrouw. Ze is blij dat ik contact heb met een tweede vroedvrouw en zal ook contact met haar zoeken. Een dag later is het al duidelijk dat ze samen aanwezig willen zijn. Wel proberen we je nog te draaien in het ziekenhuis. Het weekend praten we tegen je of je wil draaien en sta ik op de kop,

Zondag rond middernacht draai je een klein stukje als of je wil zeggen, verder kan ik niet.

Maandags naar het ziekenhuis, daar ontmoeten we twee vroedvrouwen. Zij proberen je te draaien maar verder dan het kleine stukje krijgen ze je niet. ‘Het is goed zo’, zeggen we. dit is hoe jij wil liggen.

14 april 2014, 40 weken en 1 dag zwanger.

Ik vraag je vader ’s avonds om 23:00 uur om het babybadje schoon te maken als hij toch niets beters te doen heeft. Ik ben zelf druk bezig hydrofiele luiers en kleertjes op te vouwen in de kinderkamer en hoor op de achtergrond dat hij  aan het spelen is met het kraambed (hoog .. laag.. voeten omhoog). Ik heb een ontzettende drang om het af te hebben, het moet aan de kant het moet klaar staan. We genieten beide nog volop van jou in mijn buik, heerlijke bewegingen, hij praat graag tegen je.

15 april

Samen met beppe zitten we bij de vroedvrouw. Ze heeft er alle vertrouwen in verteld ze me. Ik heb dat ook en praat met haar over de geboortebeweging en de vrije geboorte groep. Vooral de laatste is erg belangrijk voor mij geweest in deze afgelopen twee weken. Je tante zegt ’s middags nog dat het nog wel even zal duren. Ik denk dat het stiekem morgen wel eens zo ver zou kunnen zijn, ’s Avonds verlies ik een slijmpropje….. Ik besef me dat het een begin is maar dat je ook nog wel twee weken zou kunnen blijven zitten.

16 april

Om 04:00 uur verlies ik weer een slijmpropje, nu met bloed. Ik heb een beetje last van mijn onderrug, de maan is prachtig en vol. wat is het licht buiten. Even sta ik met mijn grote buik op de kinderkamer in het maanlicht. Ik ga terug naar bed en twijfel een beetje of ik de vroedvrouw in moet lichten. Ik stuur haar een whatsapp: “Net meer slijm verloren, met daarbij waarschijnlijk niet meer dan een druppel helder rood bloed… nog geen weeën alleen het gevoel alsof ik ongesteld ben en moet poepen. Heb niet het idee dat ik je nu al zou moeten bellen”. Ze stuurt terug: “Nee echt niet. Er is nog “niets” aan de hand. Probeer te slapen. Je hebt het nodig”.

Ik kruip weer onder de dekens en val in slaap, maar word steeds weer wakker. De last in de onderrug en buik worden steeds heviger, maar geen golven, geen weeën.

Om 06:00 uur kan ik echt niet meer liggen. Ik stap in de douche, wiegen wiegen wiegen (erg vermoeiend) hurken is wel fijn. Op de wc zitten met mijn benen omhoog is ook prettig maar dat wordt zo pijnlijk aan mijn billen en is koud. Op handen en knieën in de gang (bekend rondje van mijn eerdere pogingen tegen de pijn voor het overgeven in het laatste van de zwangerschap). De pijn lijkt iets weg te trekken. Toch ben ik nog erg moe en ik ga daarom het bed weer even proberen.

Een paar seconden later op handen en knieën op bed. Liggen is geen optie. Papa vraagt of hij het bad vast op zal pompen. Ja graag. Bal proberen… ook geen optie. Hij probeert het bad in de kinderkamer op te zetten. Toch wat te krap dus verplaatst hij het naar de woonkamer. Zodra de rand vol lucht is ga ik op mijn knieën er naast en hang ik op de rand, dat is erg fijn. Het is net voor 08:00 uur en dan voel ik de eerste wee. Een verademing want nu ben ik eindelijk van de rugpijn af.

Papa vult het bad met lekker warm water en zegt lieve dingen tegen me. Zodra het water er in zit laat ik mij zakken in het heerlijke warme water. Papa zegt ‘Oh je smelt helemaal.’ Wat een verademing. De weeën komen eerst om de 10 minuten. Bij elke wee vertel ik jou dat je welkom bent en dat het een wee dichterbij je ontmoeting is. Binnen een uur komen de weeën om de 6 a 7 minuten. Naar de wc is een opgave,  ik kan bijna niet rechtop lopen, misschien lig je al heel diep in mijn bekken. Papa belt de vroedvrouw dat het begonnen is en dat je er aan komt. Ik vind dat wel erg enthousiast maar voorruit dan maar.

Hij belt en bericht nog meer mensen dat het al begonnen is, dat had hij beter niet kunnen doen want hij krijgt aan de lopende band berichtjes. Ik blijf lekker in het bad, papa schrijft op wanneer de weeën komen en geeft mij wat te eten, boterhammen en een kopje thee. Niet veel later komt dat er toch weer uit, druiven en een appel en veel glaasjes water, helaas komt ook alles er weer uit. Papa zegt tegen mij dat ik het zo goed doe en probeert ook met jou te praten, hij giet warm water over mijn rug en zorgt dat het bad lekker op temperatuur blijft. Rond 15:00 bellen we de vroedvrouw. Ik wil graag dat ze langskomt omdat de weeën heviger worden en om de 4 a 5 minuten komen. Ze voelt even hoe ver we al zijn, 3 cm ontsluiting en mooi dun verstreken. Ik baal een beetje van de 3 cm ook al weet ik dat het lang zou kunnen duren ik dacht dat we al wat verder waren. Ik vang de weeën nog steeds op met de gedachte dat iedere wee een stapje dichterbij is, verwelkom jou door in mezelf te zeggen “kom maar kleintje, kom maar je mag komen”.

Tijdens de weeën probeer ik ook steeds een glimlach op mijn gezicht te houden, het voelt prettiger, positieve gedachten.  Als ik er moeilijk over denk is de wee ook heviger en moeilijker voorbij te ademen. Ik heb steeds meer concentratie nodig. Papa blijft mij goed helpen door warm water over rug te gieten en een beetje haptonomie, alhoewel dat niet altijd prettig is en ik denk ook dat dit komt doordat je al zover gezakt bent in het bekken. Ik voel aan de bovenkant van mijn buik dat je al flink gezakt bent. De vroedvrouw zegt: “De weeën zijn mooi. Ze zullen nog krachtiger worden. Ik kom om 19:00 uur terug, tenzij de vliezen breken of je me nodig hebt, dan eerder bellen”.

Vrij snel nadat ze is vertrokken begin ik het gevoel te krijgen dat ik nog een keer moet poepen (ik dacht echt dat alles er wel uit was) de wandeling naar het toilet is heftig, op de wc is het een beetje uit te houden, maar uiteraard komt er niets. Snel terug in bad (wee opgevangen in de gang, ik stond krom voorover). Terug in bad volgt even een moment van paniek/angst dat het me niet gaat lukken, even tranen maar snel stuur ik me weer naar het positieve gevoel. En dan volgt ook het besef dat het persdrang moet zijn. De vroedvrouw had mij eerder verteld dat het persen uitgesteld moest worden omdat je in stuit ligt en we moeten wel volledige ontsluiting hebben anders past je hoofdje niet. Ik probeer door de persdrang heen te ademen. Soms wil ik het niet of lukt het niet. Dan hoort papa dat ik niet meer rustig aan het ademen ben en roept hij “Wel blijven ademen”. Ik weet ook wel dat ik moet blijven ademen maar wil eigenlijk ook wel persen.

Om 18:15 vraag ik hoe laat het is. 5 minuten later vraag ik het nog eens… Ik wil eigenlijk dat de vroedvrouw nu komt maar gelukkig is ze er bijna… Om 18:45 komt ze weer, het voelt heel prettig alsof ik nu mag toegeven aan mijn oergevoel. Ze wil eigenlijk voelen hoe ver we zijn maar belt eerst haar zus en onze kraamzorg en de tweede vroedvrouw. Haar zus is er snel. Heerlijk als ze me samen vertellen dat ik het zo goed doe als ik de persdrang die er tussen door komt opvang of meepers. Het voelt alsof het allemaal goed is zo.

19:15 de weeën komen achter elkaar en ik heb nog steeds af en toe persdrang. 19:37 ze wil even voelen, maar ik vertel dat het niet nodig is, ik voel een ballonnetje met vocht. Het ballonnetje word groter bij de volgende wee en dan weer ietsje kleiner. Ze luistert naar je hartje en dat klopt nog even krachtig als altijd. Ik pers mee als ik het gevoel heb dat het nodig is. Steeds voel ik je een stukje dichterbij.

19:52 ze voelt aan de vochtblaas, die is nu groot, het vruchtwater lijkt helder en je hartje klopt nog steeds goed. Het bad is nu gevuld met nog meer water en heerlijk warm.

19:57 ik pers mee en ze verteld me dat je beentjes en billen er al zijn, nog verpakt in je huisje. Je bovenbeen zit tegen je lijfje en je voetje naar beneden, je zit als een Boedha. Ze probeert je navelstreng te voelen en je huisje knapt open, je beentjes vouwen uit. Je schopt met je beentjes in het water.

19:58 De tweede vroedvrouw komt binnen. Ik hoor haar stem achter me en het voelt vertrouwd ondanks dat ik haar nog nooit heb gezien. Nu je beentjes en billen er uit zijn voel ik geen weeën meer. Je zit eigenlijk ook al niet meer in de baarmoeder. Alle 3 de vrouwen en papa moedigen mij aan om te persen. Op eigen kracht pers ik je armen en handjes er uit. 1 handje heb je tegen je gezicht (net als op de echofoto), maar ook dat komt er uit. De tweede vroedvrouw zegt dat we wachten tot ik een sterke wee voel, maar ik vertel ze dat ik helemaal geen weeën meer voel… Ik vind het een beetje spannend, je bent er al bijna maar nog niet helemaal en ik wil graag dat je niets overkomt. Ze stelt voor om de zwaartekracht te gebruiken. Papa en de eerste vroedvrouw helpen mij uit bad en zij houdt jouw lijfje stevig vast. Naast het bad ga ik op de grond zitten op handen en knieën. We wachten tot ik op adem kom en dan pers ik 2 keer en daar ben je (20:09), tussen mijn benen door geeft ze jou aan mij. Ik laat een paar tranen rollen, tril als een rietje en vertel dat je zo mooi bent en zeg tegen papa dat het gelukt is en dat we lekker thuis zijn gebleven. Papa vraagt hoe je heet… “Fiora” zeg ik hardop.

Je komt wat moeilijk op gang, je longen zitten nog vol met vocht, maar je maakt een beetje geluid. De dames helpen mij overeind en ik loop naar het bed. Ze leggen jou op mijn buik en ik straal en papa straalt, zo mooi ben je.

Ruim anderhalf uur lig je op mijn buik te slapen, je bent moe van de lange reis. Dan klopt de navelstreng niet meer, papa verbreekt je verbinding met mijn lichaam. De placenta komt niet, niet op de baarkruk, niet onder de douche, niet na de katheter en niet na Syntocinon. Beppe en je tante zijn er nu ook. Je tante ondersteunt mij nog op de kruk. Toch maar naar het ziekenhuis. Ik in de ambulance, jij samen met papa en Beppe in de auto er achteraan. Ook de vroedvrouw en haar zus zijn erbij.  Je wordt gewogen, 3800 gram.

** de placenta wordt manueel verwijderd, na een ruggenprik waarvoor ik eerst zelf nog even knock out ga. Dan naar de IC omdat de recouver niet open is ’s nachts. Daar een jonge zuster en een vervelende zuster van de kinderafdeling die steeds zegt dat je zo onrustig lijkt en zo snel ademhaalt, gelukkig zegt de gealarmeerde verloskundige dat je nog maar net op de wereld bent en dat het goed komt met wat huid op huid en borstvoeding. We mogen naar een kamertje en papa mag blijven tenzij er spoed komt. Om 04:00 uur kan ik je dan eindelijk aanleggen. Pijnlijk!

Ik slaap amper je zuigt veel. Verpleegster in en uit, in en uit, in en uit.. schoonmaakster, nog een verpleegster, iemand met een boterham, nog een keer een verpleegster en dan een verloskundige die verteld dat ik onder haar zorg val. Allen lichtelijk verbaasd over de thuis stuit bevalling die goed is gegaan en jammer dat de placenta niet kwam. Mijn HB is 4.7 ik voel me niet heel erg slecht wil graag naar huis, eerst de katheter er uit, ik moet eerst geplast hebben.. zucht.. even gedoucht en na de lunch mogen we naar huis! Daar gaan we met z’n drieën. Je tante en je nichtje halen ons op. Je nichtje vraagt of er nog een baby in mijn buik zit

 

De borstvoeding komt maar niet op gang, ik zie geen melk en je huilt veel. Ik ben ontzettend moe maar al slaapwandelend hang je aan mijn borst en loop ik door de gang om je te sussen. Met tranen in mijn ogen verwelkom ik ’s ochtends onze kraamzorg. Ze helpt me ontzettend en papa ook. Ze vertellen me dat ik het zo goed doe maar ik voel dat het niet goed gaat. Ik huil veel, voel me leeg en voel dat het niet goed gaat met je. Ze stelt voor om de voeding van je tante te gaan gebruiken als bijvoeding, we geven een spuitje met fingerfeeden. Je slaapt daadwerkelijk 2 uren… gelukkig je wil slapen. Het gaat op en neer en op een gegeven moment denk ik zelfs dat je alleen maar spuitjes wil om dat het makkelijker is, je zuigt ze gretig leeg.

Dan op dag 5 komt er ’s nachts op de wc een stuk placenta los en dan is het eindelijk zo ver… De borstvoeding komt op gang. Op dag 10 loopt het en hoeven we geen bijvoeding meer te geven. Tussendoor heeft je tante je ook nog 3 keer aan de borst gehad. Zo konden we een beetje slapen ’s nachts en had jij een vol buikje. Op dag 10 is de newbornshoot en ’s avonds eet onze kraamzorg bij ons om onze kraamtijd samen af te sluiten. Ik huil dikke tranen als ze om de hoek verdwijnt. Wat heeft ze veel voor ons gedaan en wat zal ik haar missen. Een weekje later komt ze nog een keer gezellig eten. Ze knuffelt heerlijk met je. Net als wij is ze helemaal verliefd.**